Гляджу я на тыя палотны, Дзе ў плямах уяўны абраз, Дзе талент аерам балотным Чакае, як Сёмуху, нас. Ён песьціў ідэю і трызьніў, На вуліцу вынес, на суд. У новым сьвятле – дальтанізьме Мастацтва паказвае цуд. Дзіўлюся. Ружовыя сьвіньні, Падпасак, як чорны цыбук, I выган засмужаны, сіні, I сонца – зялёны павук. Ёсьць мілае ў гэтым матыве I згадка дзіцячай пары. А вунь на запененай грыве Грамадкай сядзяць камары... Бялілы пусьцілі завею Ў рудую іржу-каламуць. I я мастака разумею: Ў балоце лілеі цьвітуць.
|
|